συμπληρωτικός

-ή, -ό / συμπληρωτικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [συμπληρῶ]

κατάλληλος για συμπλήρωση, για ολοκλήρωση, συμπληρωματικός

μσν.-αρχ.

1. αυτός που αποτελεί ουσιώδες μέρος, απαραίτητο στοιχείο («μὴ δύνασθαί τινος τῶν συμπληρωτικῶν τῆς φύσεως λείποντος ἄνθρωπος λέγεσθαι», Γρηγ. Νύσσ.)

2. ο αλληλοσυμπληρούμενος με κάποιον άλλο («κοινωνοῡντα τοῡ εἶναι, οὐχ ὡς συμπληρωτικὰ τῆς ἀλλήλων οὐσίας», Λεόντ. Βυζ.)

αρχ.

αυτός που προκαλεί συμφόρηση («συμπληρωτικὸν τὸ καστόριον», Σωρ.). Επίρ. συμπληρωτικῶς Α

με τρόπο συμπληρωτικό, έτσι που να ολοκληρώνεται κάτι.